กล้าหน่อย
นายมหาเศรษฐี
ใครที่เป็นพนักงานของการบินไทยในยามนี้คงรู้สึกหดหู่ใจคล้ายกันกับข่าวร้ายขององค์กรที่ทะลักผ่านสื่อออกมาไม่ขาดสาย
ข่าวร้ายใหญ่สุดคือการขาดสภาพคล่องขององค์กร หนักหนาสาหัสถึงขั้นต้องกู้เงินแบงก์มาจ่ายเงินเดือนให้กับพนักงานเลยทีเดียว
ที่ผ่านมาการบินไทยต้องเผชิญกับมรสุมใหญ่ถึง 3 ลูกซ้อนกัน หนึ่งวิกฤตเศรษฐกิจโลกถดถอยทำให้ปริมาณผู้โดยสารสายการบินทั้งโลกของปีนี้ลดลงราว 20% สองวิกฤตราคาน้ำมันแพงในช่วงปีที่แล้วทำให้รายจ่ายเพิ่มสูงมาก และสามการปิดสนามบินของกลุ่มพันธมิตรฯ
กับมรสุมลูกแรกยังคงรุนแรงอยู่จนถึงขณะนี้ ล่าสุดเสือเศรษฐกิจของเอเชียอย่างสิงคโปร์ถึงกับล้มคว่ำไม่เป็นท่าด้วยตัวเลข จีดีพีที่คาดว่าจะไหลลงไปถึง 5
มรสุมลูกที่สองแม้จะผ่านเลยไปแล้วด้วยราคาน้ำมันทั้งโลกที่ปรับตัวลง แต่บาดแผลที่ทิ้งไว้ในรูปหนี้สินก็ยังเป็นปัญหาใหญ่ขององค์กรอยู่ที่ต้องแบก
ขณะมรสุมลูกที่สามที่จบไปแล้วเหมือนกัน แต่การฟื้นความรู้สึกเชื่อมั่นให้กับนักท่องเที่ยวต่างชาติให้หวนคืนกลับมาเยือนไทยอีกก็ยังเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลา
ปัญหาทั้งหมดเกิดจากปัจจัยภายนอกเข้ามารุมเร้า ขณะปัญหาขององค์กรที่เป็นปัจจัยภายในก็ยังคงฝังรากลึกอยู่ ไม่ได้รับการแก้ไขให้ดีขึ้นแต่อย่างใด
ไม่ว่าจะเป็นการมีคนล้นงาน รายจ่ายด้านสวัสดิการและค่าตอบแทนพนักงานสูงเกินไป ระบบเส้นสายที่เกลื่อนองค์กร การบริหารงานที่แกว่งไกวไปตามแรงลมของนักการเมืองและข้าราชการระดับสูงที่เข้าไปครอบงำฯลฯ
ถูกต้องแล้วที่กระทรวงการคลังในฐานะผู้ถือหุ้นใหญ่จะยื่นเงื่อนไขให้ผู้บริหารการบินไทยเสนอแผนกอบกู้องค์กรแบบยั่งยืนที่ไม่ใช่แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปวันๆ มาให้ดูก่อนที่จะพิจารณาว่าสมควรเติมเงินเข้าไปเสริมสภาพคล่องให้อย่างที่เรียกร้องหรือไม่
เพราะถ้าปัญหาภายในขององค์กรยังคงเน่าเฟะอยู่เหมือนเดิมไม่ได้รับการแก้ไขอย่างเห็นเป็นรูปธรรม ต่อให้ถมเงินเข้าไปมากเท่าไหร่ก็ไม่มีทางเต็มได้หรอก รังแต่จะไหลผ่านรูรั่วสารพันจนกิจการเดินหน้าต่อไปไม่ได้อีก
แค่เรื่องบริษัทควักเงิน 1,500 ล้าน/ปีมาจ่ายภาษีเงินได้ให้กับพนักงานกรณีเดียวก็เกินกว่าที่สังคมทั่วไปจะทำใจยอมรับได้แล้ว
ความเป็นสายการบินแห่งชาติจะมีประโยชน์อะไรถ้าหมายถึงการมีอภิสิทธิ์ที่มากกว่าประชาชนคนอื่น
หรือเป็นเพราะคุ้นกับการที่ไม่ต้องเสียภาษีมานานก็เลยทำให้ไม่รู้จักคุณค่าเงินภาษีของชาวบ้านที่ต้องเจียดมาบำเรอสุขกันจนองค์กรเจียนล่มจม
